aniden gelen her şeyi bırakıp gitme isteği

hayatınızda, birtakım şeyleri başardım diye düşündüğünüz sırada, aslında hiçbir bok beceremediğinizi gördüğünüz zamanlarda yapmak istediğiniz şeydir.

ne yaptığımı sorguladım hayatımda hep, istedim yaptım dediğim bir evlilik yaptım. (sancılı da oldu) bir iş buldum çalıştım çalışmaya devam ediyorum. (bana uygun olmadığına eminim) bir ailem var. (beni anlamadıklarına şüphem yok)

gibi gibi şeyler düşünüp sonunda ulaşacağınız nokta burası oluyor.

(içimi döktüm sözlük beni affedin)

sonrasında gelen aile-para-imkan üçlüsü ve vazgeçiş..

yoksa inanın bana insan kendini bi cami avlusuna bırakıp gidebilse bi başına kalabilse dünyanın en muazzam olayı olabilir bu ama nasil diyordu benim canim kafka'm "benim yalnızlığım insanlarla dolu" .. işte tam olarak hepimizin sorunu bu...

keşke aniden gelse dediğim aklımdan hiç çıkmayan hede

genel olarak her şeyi bırakıp uzak diyarlara gidip oralarda yaşama isteğidir şahsım açısından. para bu isteğin içindeki en önemsiz unsurdur. benim için bu isteğin önünde bulunan tek engel ailedir. hafiften yaşlanmış olmaları, omuzlarınıza ciddi sorumluluklar yükler. keşke beş parasız ama aile ile ilgili bu kadar sorumluluk olmadan geçirebilseydim bu yaşlarımı. ama yine de aile ıyidir, üzmeyin, sevin, mutlu edin. günü geldiğinde her birimiz aniden çekip gideceğiz zaten. o yüzden imkanı olan aniden çekip gitsin, kendim gitmiş kadar sevinirim ulan.

yıllardır gelen ama maddiyattan dolayı bir türlü aniden gidemediğim ama bir gün gideceğim, hemde çok uzaklara.

Özellikle vize-final-büt haftalarında akla gelip ders çalışmamaya sebep olan istek.

herşey seyrinde ilerlerken ansızın hayatının orta yerine bomba gibi düşen ve hızlı bir sirkülasyonla seni darmaduman eden o olayların hepsini bir sırça fanus olarak düşün. şimdi gücünle, hayallerinle ve renginle patlat o camı. içinden çıktığın bu fanuse asla dönmemek üzere düş yollara. çünkü orda arkana bakmama lüksün var. içinde bulunduğumuz hayat matruşka bebekler gibi sırça fanuslerden oluşuyorsa, neden ilk camı kırarak başlamıyoruz?

Her haftası ödevler,quizler, projeler, vizelerle geçen bir okulda insanın sık sık yaşadığı ama dönem bitmeden bir türlü gerçekleştiremediği istek.

küçük sırt çantamla sarp sınır kapısından çıkıp saat yönüyle yıllar sürecek bir dünya turu.

Bazen 4-5 gunluk yapiyorum yoksa geberiririm sikintidan ama geri donuyorum :(

En ufak can sıkıntısında kendini yollara vurmak istiyorsun ama bazen cesaret edemiyorsun, paran olmuyor daha çok canın sıkılıyor. Peki nereye kadar sürecek böyle, nereye kadar kaçmak isteyeceğiz.