yalnızlığın anlaşıldığı anlar

Bir derdini paylaşacak kimse bulamadığın o an

aslında ne bileyim; bize ‘yalnızlık’ diye öğretilen o şeyin kendin olma-nın önüne çekilen bi set olduğunu düşünüyorum.
hayattan ne beklediğin ve yalnızlığa yüklediğin anlamla alakalı.
yalnızlığın;
-ailesizliğin mi?
-sevgilisizliğin mi?
-arkadaşsızlığın mı?
-anlaşılamayışın mı?
-anlatamayışın mı?.....
sen neyi yalnızlık olarak görüyosun ki ?

ben böyle bir şeyin ıssız adaya düşmedikçe mümkün olmadığını düşünüyorum nedense.
insan sosyal bir varlıktır neticede.
sana insan mı yok?
ayrıca yalnızlığın bir hüznü falan yok; olsa olsa g ü ç ‘tür o.

çok heveslendiğin ve herkesle paylaşmak istediğin bir şey olduğu ama anlatacak kimsenin olmadığını fark ettiğin andır.

sevindiğinizde sarılacak birisinin olmadığı zamanlar.

ya hani olur ya geçmişsiniz sahile demleniyorsunuz evdekilerle zaten aranız bozuktur arkadan bi ertaş veya adrian çalar iki tane manita ele ele gülerek geçer o an ikisi ile de göz göze gelirsiniz ne bilim moral bozucu bi an lan ama hak ettik mi yalnızlığı? ettik veya etmedik bilmiyorum açıkçası bi süre alıştık

Yanlızlıktan kitap okumaya başlanılan andır benim için.

Kalabalıklar içinde hep bir yalnizlik...

elde spatula çömelme pozisyonunda inşaat kalıntılarını çıkarttığım birkaç saat öncesi

cuma günleri çocukların çantalarını takıp annelerini beklemek için sınıftan çıktıkları an. göyüşüyüz öyetmenim!

hapşırınca kendime çok yaşa diyorum daha nolsun