adamlar
uzuuun süredir dinlediğim grup heyecanla zevkle müzikal arayışlarını izliyorum. İlk albümü aylarca hayatın güzel bir mertebesinde tam omzumun üzerinde benle beraber taşıdım özellikle insanın düştüğü durumları konserlerde bağırarak söylemekten duyduğum hazzı çok az şeyden aldım... derken yeni albüm heyecanı muhtemelen tolga akdoğan kadar beni de sardı açıkçası psychedelic çizgiye yaklaşmasını rock efsanelerine göz kırpan rifflere sahip olmasını beklerken daha has daha farklı bir albümle karşılaştık ben led zeppelin'e saygı beklerken erkin koray'a saygı niteliğinde ''yanmış içinden'' i yaptı adamlar ilk gün şarkıdan şarkıya atlayışımı hatırlıyorum belki de kafamda kurduğum beklenti ve çizgiden farklı gördüğüm için başta beğenemediğim albüm şaka maka 1 yıldır hayatımın her basamağında benle beraber geliyor...
şu yazıdaki basit ama heyecanlı anlatımımdan yola çıkarak beni bir fanboy olarak görebilirsin belki fakat değilim hatta hayata duyduğum ilginin dahi çok dip seviyelerde olduğu bir kaç yıldan sonra bu grup benim ciddi manada ruhuma dokundu... iyi ki varlar
şu yazıdaki basit ama heyecanlı anlatımımdan yola çıkarak beni bir fanboy olarak görebilirsin belki fakat değilim hatta hayata duyduğum ilginin dahi çok dip seviyelerde olduğu bir kaç yıldan sonra bu grup benim ciddi manada ruhuma dokundu... iyi ki varlar
klavyecisi burak ırmak'ı kaybettiğinden bu yana müzikal derinliğinden büyük bir düşüş yaşayan grup.
