Her şey çok hüzünlü bir şekilde topraktaki çakılı çivileri sökmeyle başlar ve yerde çadırın üstüne yatıp havasını indirmeye çalışırken sövmeyle sinir harbiyle ve ataklarla biter
toplamaya çalışırken bu çadır daha önce bu kaba nasıl sığmış diye düşündürür, hele ilk defa topluyorsanız aldığınız yeri arayıp tebrik edesiniz gelebilir
kurmanın verdiği heyecanı sonlandıran bir harekettir. bittiğini kabullendiğin ve elinden bir şey gelmediğini fark ettiğin andır. düşündükçe hüzünleniyorum.
