can yücel

bir baska yeri olan sair. milli egitim bakanligi yapmis hasan ali yücel'in ogludur, sairliginin yani sira cevirmenlikte yapmaktaydi.

En sevdigim siirlerinden biridir sadece vazgecmeyi bildim siiri.


Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim,

Ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.

Dostluğuma değer biçmedim,sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.

Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.


Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.

Ama hata insana mahsustur dedim.

Affettim, af diledim.

Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim.

Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.

Belki de içten içe sinsice güldüler.

Ama asıl unuttukları şuydu;

Ben aldanmadım..!

Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar.

Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için,

Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için.

Oysa ben hiç insan kaybetmedim.

Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar..
Türk'üm dedim faşist dediler
Kürd'üm dedim hadi lan bölücü dediler
Laz'ım dedim hadi lan devşirme rum dediler
Çerkez'im dedim hain ethemin torunları dediler
Alevi'yim dedim dinsiz kızılbaşlar dediler
Sünni'yim dedim yezit dediler
Arap'ım dedim pis yobazlar dediler

ben ne dediysem bişeyler dediler
tam insanım diyecektim insanlığa dair her şeyi yok ettiler
''kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz'' dizesine sahip ''gitmek'' şiiri her seferinde içinizden bir şeyler kopmasına neden olabilir.
“Diyelim yağmura tutuldun bir gün
Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek
Öbür yanda güneş kendi keyfinde
Ne de olsa yaz yağmuru
Pırıl pırıl düşüyor damlalar
Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın
Dar attın kendini karşi evin sundurmasına
İşte o evin kapısında bulacaksın beni”