güven

eskiden insanlara gözüm kapalı güvenirdim, bu da yanlışmış tabii ama
şimdi birine adımı söylerken bile tereddüt ediyorum, yolda yürürken yanımdan geçen biri bana değdiğinde ya da otobüste yanıma oturmuş biri herhangi bir şekilde bana temas ettiğinde anlık ödüm kopuyor
en son kendime güvenmeyi denedim, kendimi bile hüsrana uğrattım, kendime bile güvenemez oldum ve bir daha asla kimseye güvenmemeyi bu şekilde öğrendim

belki böylesi daha iyidir

Evvela israrla kendisine duymanız konusunda sizi telkin eden kişiye asla duymamaniz gereken şeydir güven.
Yokluğunun acı sonuçlarında tek mağlup tek perişan siz olursunuz çünku. Güvenin karşılıklı mesajlar içeren bir duygu olması sizin duyduğunuz güveninin karşı tarafta aynı durumda önem ve dürüsluk arz eden bir şey olduğunu göstermez. Birine güveniyorsaniz diye o güvenilecek kişi değildir. Bunu anlamak karşı tarafın kendini güveni haketmeyen insan statüsune cuk diye oturduğunda ancak mümkün olur. Büyük güven kayıpları hayatta büyük solucan delikleri açıp bir sonraki aşamada o solucan deliklerinde kurt beslemenize neden olur. Tüm insanlarina olan güveni bir ay içinde yerle yeksan olmuş biri olarak belirtmeliyim ki insanlar size ailecek bile oynayıp, sizi kendine inandirabilirler. İnanmayın..
Güvenmeyin...
Yaşayacaginiz yıkım sizi hayatta bir sonraki adım için güvence beklediğiniz hər şeydən sizi soğutuyor.
İş ortamından,
Aileden,
Sağlığınızdan,
Psikolojinizden ..
Hatta direkt yaşıyor olmanızdan , çok güveniyorum hayata beni yaşatacak diye ulan güven olur mu be diyip paranoyasıni ballandiriyorsunuz...