şu an ne hissediyorsan onu yaz
Nefesimi içime çekiyorum fakat ciğerlerime dolan oksijen değil demir yığınlarıymış gibi. Yaşamak ile yaşamamak arasında gidip geliyorum. İçimden kilometrelerce koşup içimdeki boşluğu gören o adama sarılmak geliyor. Yapamıyorum. Korkuyorum, daha fazla incinmek istemiyorum. Fakat her korku bana kaçtığım o incinmişliği altın tepside sunuyor. Yaşamaktan korktukça yaşama batıyorum sanki. Bir bataklığın içindeymişim gibi hissediyorum. Kurtuluş korkmadan yaşamak mı yoksa yaşamaktan korkmamak mı bilmiyorum. Sadece içimdeki o korkak koz çocuğundan bir türlü kaçamıyorum. Peşimi bırakmayan bir gölge gibi çocukluğum hep ardımdan geliyor.
Başlığı açan entryisini silmiş, başlık bana kalmış. Neyse hayırlısı be gülüm. *
