en yakındaki kitabın 95. sayfasından alıntı

“...onun gözünde ise dünya baştan sona anlaşılmazdı...
...tekerler giderek daha hızlı dönüyor ve tren dönerek vadiye doğru iniyordu. dağlar gittikçe düzleşiyor, giderek uzaklaşıyordu; ovaya varmışlardı. bir kez daha arkasına baktı. mavi gölgelere karışmış (96. sayfaya geçtik şimdi) dağlar, artık uzaklarda ve ulaşılamaz olmuştu. puslu gökyüzünde yavaşça eriyip kaybolan yukarılarda çocukluğunu bırakmış gibi hissediyordu.”
stefan zweig/yakıcı sır