friedrich nietzsche

alman filozof. şu şiirini çok severim:

gidene kal demeyeceksin...
gidene kal demek zavallılara,
kalana git demek terbiyesizlere,
dönmeyene dön demek acizlere,
hak edene git demek asillere yakışır.
kimseye hak ettiğinden fazla değer verme,
yoksa değersiz olan hep sen olursun...

düşün...
kim üzebilir seni senden başka?
kim doldurabilir içindeki boşluğu, sen istemezsen?
kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen?
kim yıkar, yıpratır sen izin vermezsen?
kim sever seni, sen kendini sevmezsen?
her şey sende başlar, sende biter…
yeter ki yürekli ol, tükenme, tüketme...
tükettirme içindeki yaşam sevgisini...

ya çare sizsiniz ya da çaresizsiniz...
öyle bir hayat yaşadım ki, cenneti de gördüm cehennemi de.
öyle bir aşk yaşadım ki, tutkuyu da gördüm pes etmeyi de.
bazıları seyrederken hayatı en önden, kendimi bir sahnede buldum.
oynadım... öyle bir rol vermişlerdi ki okudum, okudum anlamadım.
kendi kendime konuştum bazı evimde, hem kızdım hem güldüm halime.

sonra dedim ki, söz ver kendine,
denizleri seviyorsan dalgaları da seveceksin,
sevilmek istiyorsan önce sevmeyi bileceksin,
uçmayı biliyorsan, düşmeyi de bileceksin,
korkarak yaşıyorsan yalnızca hayatı seyredersin.

öyle hayat yaşadım ki, son yolculukları erken tanıdım.
öyle değerliymiş ki zaman, hep acele etmem bundan, anladım.