uzungöl

memleketime dair üzüldüğüm yegane unsurlardan biridir. onbeş yıl önce çocukken gittiğimde şu an beton olan yerlerin çimenlik olduğunu ve çimenlerin üstünde top oynadığımı gayet net hatırlıyorum. birkaç tane balık ve yöresel yemekler yapan küçük işletme vardı. en son gittiğimdeki manzara beni gerçekten üzdü. nargile kafeye bile rastladım. turizmi yeşille birleştirememişler ne yazık ki. o çocukken gittiğim tadı alamadığım için de fazla kalmadım. şu anda gitmeye çok hevesli değilim.