istanbul'da yaşamak
insanın ömründen ömür çalan bir olaydır. başlarda aşırı sevilmesine rağmen sonraları yerini yorgunluk haline ve telaşa bırakır.şehir başlı başına kaostur. bir yerlere yetişme çabasına sürekli saate bakma dürtüsüne inat yaşam devam eder en güzel anlarından biri beşiktaş vapurunda hiçbir kaygı barındırmadan denizi seyrettiğin şehrin ne içinde ne de dışında olduğun o andır
Kendisine yakin olan tekirdag, kirklareli, kocaeli, duzce gibi sehirlerde yasayip, turistik geziye, kültürel aktiviteye, alışverise varsa arkadaş akraba ziyaretine gidilmesini düşündüğüm sehir. 27 sene yaşadım ve yasadigim hic bir anda kendimi güvende hissetmedim. Her an kapkaca, tacize ugrayabilir, hic alakaniz olmayan bir olayin icine cekilebilirsiniz. Birkac semt dışında sehirde huzur bulamayacaginiz garanti. Insanlari hosgorusuz, aksi ve benciller. Keske bukadar kalabalik olmasaydı. Keske bukadar betonlastirilmasaydi. O zaman insan istanbulda huzur bulabilirdi belki kim bilir.
yozlaşmış güzelliklere gözlerini kapatmış bir toplumun içinde hayatta kalma mücadelesi vermektir. şu ana kadar staj münasebeti ile 1 ay kadar yaşamak zorunda kaldım. umarım bir daha yaşamam gerekmez. gezip görülmesi gereken mükemmel bir şehir ama gözümde içinde yaşamaya başlayan insanların ruhlarını emip onları hep bir yerlere yetişmeye çalışan robotlara çeviren bir şehir olarak kalacak.