yola çıkmanın ruha iyi gelmesi

katıldığım önermedir. yol özgürlüktür , günümüz şartlarında hepimizin içinde bulunduğu ruhsal bunalımdan bir nebze de olsa uzaklaştıran yegane aksiyondur.

Müzik ve yol daha iyi gelebilecek birşey yok

(bkz: tebdil-i mekanda ferahlık olması)

Bunu Herakleitos binlerce yıl önce demiştir: "Her şey akar!"

Akar ve akar, eğer kalsa, durağanlaşıp sabit kalma eğiliminde olsa yosun tutar, pas tutar ve solardı. Oysa hareket hâlinde olmak, her gün bambaşka gün doğumlarına uyanmak ve farklı gün batımlarına bakıp nefes almak insanı dinç tutar. Bir akarsu, bir gölden daha heyecanlı ve daha temizdir. Çok yerden akmıştır, her toprağın sesini getirir ve hep yükseklerden akmaya meyillidir.

Karl Jaspers'ın da dediği gibi: "felsefe yolda olmaktır!"

Şu an sabiha gökçen den yazmaktayım.İnsana iyi gelen nadir olaylardandır.

bazen şartlara bağlı istisnalar olabilse de çoğunlukla doğrudur. geri dönmek zorunda hissetmeden ve üzen, yoran, sıkan her şeyden sessizce sıyrılır gibi çıkılan yollar ruhu pamuklara sarar.

tüm derdin ve tasanla her şeyi ardında bırakarak hayata katılmak, bundan daha iyi bir hissin olduğunu düşünmüyorum.

“tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar; ya insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir” demiş tolstoy. ötesi var mı?

her daim iyileştirir. öyle çok uzaklara gidilmese bile iyi gelir, güzelleştirir. elbette uzun yollar daha çekicidir ama 1 saatlik yürüyüşle, yeni yerler keşfetmek için çıkılan yol dahi güzel müziklerle ruha iyi gelir.

izlediğim en güzel filmler kahramanın bir şekilde mekan değiştirmesiyle ya da çok uzun süreceği belli olan bir yola çıkılmasıyla başladı/şekil aldı.

yola çıkmak hep bir başlangıç oluyor insan ruhu için, yeni umutlar, daha önce hiç geçilmemiş yollar, bilemediğiniz tahmin ettiğiniz gelecekler, yol kenarında kalan hatalar, uzaklaştıkça küçülen ileriye baktıkça yakınlaşan dertler, tasalar...

yola çıkmak iyidir.

"yolun, bahtın açık olsun" derdi babaannem.